Samara en het nevelwoud van Monteverde

In Samara playa hebben we heerlijk geluierd aan het palmenstrand. Onder een strak blauwe hemel en een temperatuur van rond de 32/33C was het heerlijk. Ook het zeewater was heerlijk warm. Zondag waren er nog wel wat mensen op het strand maar maandag was het erg rustig.
Weer helemaal uitgerust zijn we dinsdag verder gereden richting de nevelwouden van Monteverde. We waren al gewaarschuwd voor het laatste stukje weg naar Monteverde. De reis voorliep spoedig tot de laatste 25 km. Toen hield de weg (of wat daar voor door moest gaan) op en was er alleen een slechte grindweg met veel kuilen en stenen. Doordat we flink de bergen in moesten duurde dit laatste stukje een uur. Naarmate we hoger kwamen liep ook de temperatuur flink terug. Vertrokken we ‘s ochtends nog met 31C bij aankomst waren dat 10 graden minder. Wel scheen er een lekker zonnetje. We waren nog vrij vroeg dus zijn we in Monteverde eerst naar een reptielen tuin en een kolibri tuin geweest. Bij de reptielen bleek dat we al aardig wat bewoners van Costa Rica hadden ontmoet en dat de slangen die we eerder tegen zijn gekomen toch echt gevaarlijk waren. De tuin met kolibri’s was erg leuk. Er was nektar geplaatst waar veel kolibri’s op af kwamen. Als ze zo rond vliegen klinken de vleugels net als een brommer zo hard gaan ze heen en weer.
Woensdag zijn we naar een stukje nevelwoud in Santa Elena gereden om het woud met een gids te verkennen. Vanochtend is duidelijk waarom dit het nevelwoud wordt genoemd. Het regenwoud is overdekt met een deken mist, iets wat hier vaak voorkomt. Het geeft een aparte sfeer en alles is vochtig van de mist. Mooi maar ook soms jammer, de kleuren van de vele vogels zijn door het slechte licht moeilijk te onderscheiden. Wel komen we weer een Tarantula tegen en gaat de gids nog op zoek naar een luiaard die daar in de boom moet zitten. Na lang zoeken heeft hij er een gevonden maar zelfs met hele goede verrekijkers is hij hoog in de bomen nauwelijks te ontdekken. Na de tocht met de gids maken we zelf nog een wandeling maar er zijn deze keer weinig dieren te zien. Wel zien we weer een Tarantula maar dat komt omdat we inmiddels weten hoe een hol van een Tarantula er uit ziet en hoe we hem daaruit moeten lokken. Yvonne moest aanvankelijk niets van de spinnen hebben maar is inmiddels heel bedreven om de Tarantula met een lange dunnen tak uit zijn holletje te lokken. Aan het eind van de middag nog ergens een bakje koffie gedronken waar we toch nog op wild getrakteerd worden. Doodshoofdaapjes spelen in de tuin van de bar en wachten tot ze een banaan krijgen. Nu zitten we nog even in het zonnetjes en morgen vertrekken we voor onze langste rit van de vakantie richting het zuiden van Costa Rica naar het nationaal park Corcovado.